O anı hiç unutamıyorum

Tarih: 10-11 Mart 1972

Yer: Türkiye Büyük Millet Meclisi

Konu: Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan’ın idamları görüşülüyor.

Başbakan Süleyman Demirel, Adalet Partisi milletvekillerinin önünde iki eli havada idamlara evet işaretini grubuna veriyor. Arada bir başını arkaya çevirerek tüm milletvekillerinin ellerini kaldırıp kaldırmadığına bakıyor. Oylama bitiyor. İdamlar Adalet Partisi milletvekillerinin oylarıyla kabul ediliyor.

Süleyman Demirel, harp kazanan komutanların edasıyla salonu terk ediyor. Yaşları 20-25 olan suçsuz gençlerin asılması için büyük gayret sarf etmiş ve amacına ulaşmıştı. Mutluydu, sevinç içindeydi.

O anı hiç unutamıyorum, yaşadıkça da unutacağımı sanmıyorum.

On gün kadar önce vefat eden 9. Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel için sağcısı, solcusu, ortacısı, şucusu, bucusu methiye düzme yarışına giriştiler. Süleyman Demirel’i parlatma yazıları aldı başını gitti.

Yazdıklarını ve o günleri ancak 40 yaşının üstündekiler hatırlayabilir ve anlar. Dinimiz ölülerin arkasından kötü konuşmaya olumlu bakmıyor, cevaz vermiyor.

Ama ya içimizdeki yangınlar onlar nasıl sönecek… Solcu gençler teker teker öldürülürken Ankara’da 7 genç telle boğulurken, bana ‘sağcılar cinayet işliyor dedirtemezsiniz’ diyen kimdi? Milliyetçi cephe hükümetleri kurarak, halkı cephelere bölen kimdi?

Yeğenleri Yahya Demirel hayali sunta kaçakçılığı yaparken, diğer yeğeni Murat Demirel Egebank’ın içini boşaltırken bu olayları yazan köşe yazarlarına “25 yaşındaki çocuklarla uğraşıyorlar’’ diyen ama fakat 20 -25 yaşındaki çocukları idam sehpasında görebilmek için üstün gayret gösteren kimdi?

Kirli babalar elbette var bunun için uzağa gitmeye gerek yok, tepemizdekilere bakmak yeterli!

Fakat kavram olarak “babalık hiç bu denli kirletilmemişti!’’

İki elini kaldırarak, adeta Deniz’in, Yusuf’un, Hüseyin’in iki kez asılmasını isteyen tek başına ya da MC hükümetlerinin başındayken resmi-sivil faşistler tarafından devrimcilerin tek tek ya da topluca öldürülmelerini teşvik eden, sağlayan, kardeşi yeğenleri eliyle devleti soyan, dini siyasete alet ederek bu ülkenin sağcılaşmasında başrolü oynayan Süleyman Demirel, şapkası olmasa da hayatını gaptırdı sonunda! Devlet töreniyle de yollandı. Tıpkı Kenan Evren gibi! Devlet; böyle bir şey! Suçlular ve suç yine cezasız kaldı!

Anneler daha kolay da “Babalar Günü’’ bu koşullarda nasıl kutlanır bilemedim.

BABAM VE BEN

Ah benim saçı erken ağaran babam

Kardeşlerinin en yoksulu

Baba tarafının tek solcusu babam

Sen işçiden emeklisin ben şiirden

Yoksuluz ikimizde bir meyhaneye gitsek

Bir masanın başından sonuna kadar

Ah benim saçı erken ağaran babam

Elden ayaktan düşersen bir gün

Yanında olabilir miyim bilmem

Yaşadığım her an aleyhime bir delil

Doktorların ve devletin nazarında

Anlatırsam onları ki bu çoktan

Asfalt yolun toprağa karıştığı andır

Henüz bana bakma ihtimali olan

Bir çocuk da yapmadığıma göre

Olsa olsa benim o uzunluktaki yaşım

Kırık bir rakı bardağından akan kandır.

Sana çiçekler getirdim baba,

Sana torunlarından sevgiler

İğde kokuları getirdim sana

İyot kokusunu Ege’nin

Toprağın kokusunu örtmek için

Bebek kokusu getirdim sana

Bak üçüncü gecesi geliyor Haziran’ın

Ezgisi yanık kelimeler getirdim sana

Yılların söndüremediği

Yangın olan Yüreğimden

Özlemlerimi getirdim sana

Toprağın karanlığını kaybetmek için

Sevginin ışığını getirdim sana

Babam yarım kalmış bir bütünün

Hazan yapraklarını getirdim sana

Bugün her gün gibi senin günün

Bugün her gün gibi seni özlemin

Babalar günün kutlu olsun

1997-Nevzat Çelik “Sevgili Yoldaş Kurbağalar’’ kitabından

Bir babadan başladık diğer babalarla bitirdik takdir sizin sevgili Denge okurları…