Fonda Aydın Zeybeği... - Tuncer ALTINTAŞ

9 Eylül 2016, Cuma

Hafta başında dokuz günlük bayram başlıyor. Öncelikle hepinizin Kurban Bayramı’nı en iyi dileklerimle kutluyorum.

Yıllar önce televizyonlarda reklamı dönen Kent Şekerlemelerinin bir bayram öyküsü şimdi aklıma gelince yine eski hüzünlere döndüm.

Kent Şekerleri’nin bayramı öncesi ve bayramda yayımlandığı fonda Aydın zeybeği harmandalı oyun havası bulunan promosyon reklamı o zamanlar hepimizi şoke etmişti. Ve tüm Türk halkını ağlatmıştı. Aslında bu reklam filmi hepimizi suçüstü yakalamıştı.

Bayramı evden kaçarak bir yerlerde tatil yapmak sananların yüzüne kırbaç gibi şakladı. Çoğu kimse bu reklam televizyonlarda yayınlanırken zapping yapma ihtiyacı hissetti reklam baştan sona izleyemedi. Neydi bu reklam niçin Türkiye halkını bu kadar sarsmıştı? Bayram sabahı en güzel giysilerini özenle giyip çocuklarının ve torunlarının yolunu gözlemeye başlayan bir yaşlı çiftin nafile bekleyişini hikaye ediyordu bu reklam filmi...

Yaşlı çift filmin finalinde akşam olup davulcular, dilenciler dışında kapıyı çalan olmayınca hazırladıkları şeker yığınları önüne gözyaşı döküyorlar pencere dışında yağan yağmur ise onlara eşlik ediyor. Yaşlı çiftin ağır hüzünlü durumu suratımıza kamçı gibi şaklıyor.

Çoğu kimse fonda Aydın Zeybeği harmandalı oyun havası çalarken yaşlı adamın ağlamaklı yüzünü ve onu teselliye çalışan eşinin gayretlerini görünce dayanamadı ve kanal değiştirmek zorunda kaldı. Aslında ben o anne ve babayı bir çok değerin yozlaşmaya başladığı toplumumuzda bir simge olarak görüyorum. Yüreği korku ile titreyen yalnızca kuşlar uçup gittikten sonra yuvaların da yapayalnız kalan ya da kapısında ambulansların nöbet tuttuğu huzur evlerinde ölümü bekleyen yaşlılar değil...

Küçük kızının erkeklere alıcı gözle bakmaya başladığını, kendisine eskisi kadar şımarmadığını fark eden babalar, oğlunun ayrı tatil yapma, ayrı olma isteklerini ilk duyduğundan bu yana yüreğine kor düşen anneler; çocuklarının çoktandır eve gelir, gelmez odasına çekildiği fark eden bütün ebeveynler yağmurlu bir bayram günü pencerenin önünde gözyaşı döken o yaşlı çiftin dramını seyrederken aslında kendi geleceklerinden korku içinde acı acı yutkunuyor.

İlk gülücüğünü gördüğünüz ondan, kocaman bir insan oluşuna kadar koca bir hayat serüvenini birlikte yaşadığımız; sevinçlerini, üzüntülerini, coşkularını bütün benliğimizde paylaştığımız bir varlığın, bir gün kaçınılmaz bir biçimde bizden ayrı bir hayat yaşayacağını günlük hayat dediğimiz o güzel günleri artık onunla paylaşamayacağımızı dolayısıyla birbirimizle yabancılaşabileceğimizi kabul edebilir miyiz?

Bayramlar en çok çocukları ve yaşlıları sevindiriyor. Çocuk dünyasında bayram, harçlık ve şekerle eşdeğerde tutulurken, yaşlılar için bayramın çok daha büyük bir anlamı var. Onlar için bayram; bütün sevdiklerinin bir araya toplandığı; uzun zamandır göremediği torunlarını sevme imkanı bulduğu ve artık mazide kalan geleneksel Türk aile yapısını kısa süre de hatırlanması olsa da, onları yeniden yalnızlıklarıyla baş başa bırakıyor.

İşte o yaşlılar; ya huzur evlerinde, ya da çocukların bile uğramadığı yalnızlık hapishanelerinde ziyaretçi bekliyor. Neden dudağınızda küçük bir tebessümle hem kendi yaşlılarınızın, hem de yakınlarının unuttuğu yaşlıların bayramlarını kutlayıp, yalnızlıklarına kısa bir süre içinde olsa ortak olmuyorsunuz? Yazıma Aşina Ali Baba’nın bayram şiirinden bir bölümle son vermek istiyorum:

Kim verirse versin selam alınsın

İstişare edip dertler aşılsın,

Kale kapıları bir, bir yıkılsın

Kol kolalar bayram en güzel bayram.

***************************

Benlik, senlik olmaz insan severiz

Hak yoluna canlar kurban ederiz

“İtidalde çözüm” bunu biliriz

Senli, benli bayram en güzel bayram.

*****************************

Yedi veren olsun dallarda güller

Dallarına konsun, ötsün bülbüller,