Bazı başlangıçlar heyecanlıdır, bazıları ise ürkek… Bu satırlar ikisinden de bir parça taşıyor. Çünkü bir köşeye ilk kez yazmak, insanın kendi sesini yüksek sesle duyması gibi adeta. Yazmak, yalnızca anlatmanın ötesinde; aynı zamanda bir anlamlandırma çabası. Ve tam da bu yüzden, bir köşe yazısı, okura seslenirken insanın kendi zihninin dingin bir tarafına da usulca yöneldiği bir hal alıyor.
Kimi zaman kalabalıkların ortasında, kimi zaman da sessiz bir odada… Hep bir yerlere not edilen cümlelerim hiç bu kadar ‘okura doğru’ yürümemişti.
Bu yazı, “ben biliyorum” diyen bir yerden değil; anlamaya çalışan, deneyen, denerken de öğrenmeyi amaç edinen bir yerden yazılıyor.
Bu köşeyi; büyük lafların değil, küçük ama gerçek duyguların, gündelik hayatın içinden gelen sessiz fark edişlerin yeri olarak görüyorum ve samimi bir niyetle ilk adımımı atıyorum. İddiadan uzak, yalın ve doğal bir akış… İlk adımın bıraktığı his de tam olarak böyle; sakin, gerçek ve kendiliğinden.
Bu ilk adımın ardından, bu köşenin de kendi yolunu yavaş yavaş bulacağını düşünüyorum. Bundan sonraki yazılarda; kimi zaman merak ettiğim bir kavramın izini süreceğim, kimi zaman insan davranışlarını anlamaya yöneleceğim, kimi zaman da gündelik hayatta karşıma çıkan bir ayrıntının peşinden gideceğim. Hepsi de, kesin yargılar vermek için değil; birlikte düşünmek ve birlikte öğrenmek için olacak. Konudan konuya doğal bir merakla ilerleyeceğiz, bu daha başlangıç.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.