3 gün önce (16.Şubat) annemin ölüm yıldönümüydü. Onu bir yazıyla anmayı düşünürken (her yıl olduğu gibi) Salı günü ünlü psikolog ve yazar Doğan Cüceloğlu’nun hayatını kaybettiğini öğrendim. Ünlü psikolog ve yazarın annesini anlattığı video aklıma geldi. Yazıma onun sözleri ile başlamak istiyorum: “Annem hastalandı ve öldü diyorlar ve birşeyler birşeyler oldu. Ama hep içimde misafirliğe gitti, bir gün sonra gelecek, iki gün sonra gelecek diye bakıyorum. Üç gün geçti gelmedi, dört gün geçti gelmedi, beş gün geçti gelmedi. Ve bir gün dedim ki ben annemi bir daha göremeyeceğim. Ve kaçtım, mezarının yanına gittim. Ve orada annem, böyle kalakaldım. Annemi bir daha göremeyeceğimi orda anladım. Eve geldim, babamı gördüm ve dedim ki “Allah’ım inşallah babam ölmez.” Çünkü ölümü öğrendim artık, ölünebiliyor.

Babamın da kendine özgü sorunları vardı, o da dört yaşından beri babasız büyümüş. Bir gün bir şey yaptım niye öyle yapıyorsun diye bağırdı, ben kalakaldım ve enteresan bir şekilde çocuk aklımla şuna karar vermiştim: “Annen yok, kimsen yok.” “Ben böyle bir karar verdiğimi yıllar sonra anladım, annen yok kimsen yok. O zaman kimsen yoksa senin bir şey istemeye hakkın yok, sadece başkalarını memnun etmeye çalışırsın. Annen yok, kimsen yok…” Doğan Cüceloğlu annesi öldüğünde 10 yaşındaydı.

Annem öleli 6 yıl oldu. Bir annenin ölümü hayatınızdaki son kalenin yıkılması gibi bir şey…

Bir annenin ölmesi sözün bittiği yer. Ama biliyorum ki gökteki yıldızlardan biri annem.

Biliyorum ki cennete onu karşılayan anneler var. Birlikte kuşları besliyorlar yine, benim çocuklarımla, torunlarımla sohbet ediyorlar. Biliyorum ki gittiği yerden dualar okuyor bizlere. Son nefesine kadar Allah’ına ibadetini esirgemeyen kadındı annem.

Şimdi nefesimi kesen sarı bir rüzgar esiyor. Hasta da olsa, avuç kadar kalmış da olsa pencere kenarında o hüzünlü resmini çektiriyor gözlerime. Hayatın son provasında bilge gibi duruyor hala. Bir anne için ne yaparsanız yapın bir şeyler eksik kalıyor. Hiçbir evlat anasına olan borcunu ödeyemez.

Ölüm döşeğindeyken bile her gün sorardım “anne nasılsın? “ Kendimi bildim bileli aynı yanıt. “İyiyim” Hiç sızlanmazdı.

Bundan yıllar önce Anneler gününde annem için bir yazı yazmıştım. “Bütün anneler değerlidir, bütün anneler özeldir. Her yıl bir yerlerde yılın annesini seçerler ya benim annem yılların annesidir, diğer anneler kusura bakmasın” diye.

Onurlu bir yolculukta adını silinmez harflerle yazan kadındı annem…

“Annen giderse senin için gerçek ağlayan gider, nefesin canın ömrüm sırtın gider, iki kapılı bu handa menzilin gider.

Annen giderse darda yetişen elin gider, aklın gider, canın gider, şu dağlanmış yüreğinde çocuk kalan yanın gider. Öpülecek elin gider, bayramın gider.

Annen ölür, önce ağlarsın sonra sessiz hıçkırıkların gecenin karanlıklarında yankılanır… Ve sadece yastığın saklar gözyaşlarını. Zaman geçer aradan aylar hatta yıllar geçer. Özlersin sızlar yüreğinin sol köşesi…

Anlatmak istersin özlemini tüm dünyaya, tüm dünya seninle özlesin istersin ama anlatamazsın hiç kimseye.

Belki de o özlemi ifade edecek kelimeler yoktur. Düğüm olur sonra yutkunursun geçsin diye geçmez o düğüm ve özlemin akar gözlerinden…

Artık dokunamadığım yüzünü, tutamadığım ellerini özlüyorum. Her gün daha fazla istiyorum seni yanımda…

Duygularımda dolaş istiyorum. Anlatamıyorum çoğu zaman susuyorum… Uzaklık canımı yakıyor… Korkuyorum! Gerçek miyiz diye soruyorum kendime bazen? Eğer rüyaysa uyanmak istemiyorum be annem…

Şimdi kimin olduğunu bilemediğim bir şiirle yazıma son vermek istiyorum: “Kime sorsam hakkı ödenmez diyor. Anne kıymetini herkes biliyor. Annesini seven hep gözyaşı siliyor, sade beni büyütmekle kalmadın, Benim için dünya zevki almadın, Ben uyumadan sen uykuya dalmadın, uykusuz gecelerini helal et anne, ben öleyim yavrum yetişsin derdin, benim için daima dualar ederdin, dualarını bari helal et anne…”

Annem nur içinde yatsın, bütün güzel anneler gibi. Bu satırları böyle bir anneye sahip olmakla duyduğum gururu sizlerle paylaşmak için yazdım.

Hepinize iyi hafta sonları değerli Denge okurları.