Bir gün geçiyor, diğer geliyor ve arada kalanlar, bazen gözden kaçar gibi, bazen de kalbimizde en derin yerlere işlenir. Anılar, zamanın bize bıraktığı gizli cüzdandır; bazen dolu parlak madenlerle, bazen de hafif bir pişkinlikle doludur, ama her zaman değerlidir.
Hatırlıyorum, çocukluğumun son yıllarında, babamın yanında sabahları çay içerken dinlediğim hikayeleri. O, elini masanın üzerinde gezdirirken, geçmişin resimlerini bana canlandırırdı. O anlar, o sıcak çay kadehinin ısıtmasıyla birlikte, bugün bile beni sarar. Ne kadar küçük bir detaydı, ama ne büyük bir anlam taşıdı! Anılar genellikle böyle olur: Büyük olaylardan değil, o anın o özgün kokusundan, ısıtmasından, sesinden doğar.
Bazen anılar, bizim için bir refüjy olur. Zor günlerde, geçmişte yaşadığımız mutlulukları hatırlad izda, kalbimiz hafiflenir. Bir arkada paylaştığımız gülümseme, bir aile toplantısındaki neşe, hatta bir yağmurda yürüdüğümüz o an hepsi, zamanın akışında kaybolmasa da, bize güc verir. Ama anılar sadece mutlulukları tutmaz; zorluklar, dersler de orada yer alır. Çünkü o anlar da bizim kimliğimizi oluşturur, bize ileriye gitmek için güc verir.
Anılarla yaşamak değil, onları korumak önemlidir. Çünkü zaman geçtikçe, bazı detaylar solgunlaşır, bazılarınız kaybolur. O yüzden bazen bir günlüğe yazmak, bir fotoğraf çekmek, bir ses kaydı yapmak bu küçük hareketler, ileride bize büyük bir armağan olur. Çünkü anılar, bizim geçmişimizdir, bugünümüzün anahtarıdır ve yarınlarımızı ışıklar.
Bizim kuşak artık sonbaharını yaşıyor. Bazen sararan yapraklara benzetiyorum kendimizi.
Rüzgâra inat dala tutunan ama zamanı geldiğinde toprağa düşeceğini bilen yapraklar...
Zamanı gelen düşüyor. Geride ise sadece anılar kalıyor.
Hepinize iyi hafta sonları sevgili DENGE okurları.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.