CESUR KARINCA

Bir defasında, sabah erkenden doğada uyandığımda şaşırtıcı bir şey fark ettim. Bir gece önce açık bırakılmış 5 litrelik bir şişeye birkaç düzine karınca düşmüş. Her biri yaşam savaşı verir gibi şeffaf suda bir kargaşa içindeler.

İlk başta bana kendilerini kurtarmak için birbirlerini boğuyorlar, gibi geldi başkalarının ölümü pahasına kendilerini kurtarmaya çalışıyorlardı.

Bu görüntü ile ben de onlara müdahale etmemeye karar verdim.

Ancak iki saat sonra meraktan şişeye baktığımda ne kadar yanıldığımı anladım tekrar şişeye baktım.

Şaşkınlığım sınır tanımıyordu: karıncalar canlıydı! Dahası, gerçek bir yaşayan ada oluşturdular, bazılarının diğerleri tarafından desteklendiği, bir piramit, tıpkı bir koloni gibi yüzerek kaldılar.

Nefesimi tuttum ve gözlemlemeye başladım. Alttakiler aslında suyun içinde kaldılar ama sonsuza kadar değil. Bir süre sonra onların yerini üst katmandan gönüllü olarak inen karıncalar aldı. Yorgun olanlar, acele etmeden, diğerlerini zorlamadan çıktılar.

Kimse önce kendini kurtarmaya çalışmadı. Aksine her biri en zor olduğu yere gitmek için çaba sarfetti. Bu koordineli karşılıklı yardım sistemi beni derinden etkiledi.

Karşı koyamadım. Şişenin boynundan kolayca geçen bir kaşık buldum dikkatlice soktum Kurtuluşu gören karıncalar bir damla bile panik yaratmadan birer birer çıkmaya başladılar.

Her şey yolunda gidiyordu, ta ki içlerinden biri zayıflayıp, kenarına ulaşamadan suya geri kayana kadar.

Ve sonra bir şey oldu hayatım boyunca hatırlayacağım.

Son karınca, neredeyse dışarıda, aniden geri döndü. “Dur kardeşim seni bırakmam”der gibi indi,

Suya daldı, boğulan kişiye sıkıca yapıştı, ama onu kendi başına çıkaramadı. Dayanamadım, kaşığı yaklaştırdım, sonra ikisi de çıktı, canlı, birlikte.

Bu bölüm beni arkadaşlık ve fedakarlık hakkındaki tüm film veya kitaplardan daha çok etkiledi. Bir duygu fırtınası hissettim: önce kınama, duyarsız varlıklar için karıncaları aldığı için; sonra direncine şaşkınlık, disiplinine hayranlık ve cesur fedakarlığına.. Ve sonunda, utanç.

Yazık insanlara. Bizim için. Umursamazlıktan, çıkar peşinde birbirimizi kaybettiğimizden, zayıfları kurtarmak için birinin geri gelmesi ne kadar nadirdir. Canlı köprüler yaratmak yerine duvarlar örüyoruz.

Eğer karıncalar, küçük canlılar, bu kadar koordinasyon ve fedakarlık yapabiliyorsa, neden biz insanlar başkalarının acılarına bu kadar sağırız?

O gün bir şeyi anladım gerçek güç birliktedir. Ve hala doğru yaşamayı bilmeyen varsa, bırak karıncalardan öğrensin.

Hepinize iyi hafta sonları sevgili DENGE okurları.