Sonra, bir gün,
Hiç hamilelik sancısı çekmeden, doğum acısı yaşamadan
Doktor kucağına bir bebek verir sana. Bedavaya.
Acısız, gözyaşsız,
Yıllardır nostaljisini duyduğun
gençliğinin bir simgesi... Yabancı değil; senin evladının bir parçası.
Ve en güzeli, herkes senin onu israf edercesine sevme hakkını tanır.
Hayat, yaşlılıkla gelen tüm kayıpları telafi etmek için torunları verir bize. Onlar, gençliğin geride bıraktığı o nostaljik boşluğu dolduran
Yeni, derin ve mutlu aşklardır.
Ve o küçücük varlığı kucağına aldığında,
Henüz uyurken bir gözünü kırptığında, Ve sana ilk kez "Dede!" ya da "Büyükanne!" dediğinde...
Kalbin mutluluktan kabarır, Fırından yeni çıkmış ekmek gibi.
Torunlar miras gibidir, kazanmadan alırsın.
Hiçbir şey yapmadan, birdenbire gökten düşerler.
Aşk acısı yaşamadan, evlilik bağı olmadan, annelik sancısı çekmeden... Ama torun gerçekten senin kanındandır.
Yaş ilerledikçe, sahip olduğumuz bazı şeyler için nostalji duymaya başlarız. Gençlik, yavaş yavaş elimizden kayar. Ve bir gün kendi kendimize sorarız: "Aman Tanrım, çocuklar nereye gitti?"
O sevimli çocuklar, bugün birer yetişkin oldular.
Sorunları var, kayınları, eşi, işi, evi, sorumlulukları var.
Tanıyamıyoruz artık onları.
Artık çocuk değil, kadın ve erkek oldular hatırladığımız gibi değiller.
Hepinize iyi hafta sonları sevgili DENGE okurları.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.