Neden bu kadar çok insan 80'li yılları özlüyor, biliyor musunuz?
Çünkü biz birbirimizi ekrandan değil, sokakta tanırdık.
Kimin hangi müziği sevdiğini öğrenmek için profiline değil, odasına misafir olurduk. Birini beğendiğimizde fotoğrafına kalp bırakmaz, cesaretimizi toplayıp yüzüne söylerdik.
Mesajlar yazmazdık, mektuplar yazardık. Görüntülü görüşmenin arkasına
saklanmaz, göz göze gelirdik.
Sesini duymak kıymetliydi; çünkü her an arayamazdık.
Ve evet...
Kimse bize dışarı çıktığımızda mesaj atmazdı, çünkü herkes dışarıdaydı zaten.
Otobüslerde telefon ekranına değil, camdan dışarıya bakardık.
Restoranlarda “bildirim” değil, muhabbet
olurdu masada.
Barlarda "konum at" değil, "orada buluşalım" denirdi.
Ve belki de en güzeli: Dokunmanın kıymetini bilirdik.
Çünkü temas vardı...
Ve sanal hiçbir şey yoktu.
İste bu vüzden....
İyi hafta sonları değerli DENGE okurları...
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.