Bir gençlik, yüksek sesle ağlamaz. Ama içinden içinden çürür. Kimse fark etmez; çünkü genç görünür, enerjik sanılır. Oysa bir gençliğin yavaş yavaş solması, en çok sessizliğinden anlaşılır. Sorular azalır, hayaller basitleşir, umutlar içe kapanır. Ve bir gün, bir toplum uyanır ve sorar: “Bu gençler neden böyle oldu?”
Söyleyeyim.
Bir gençlik, önce dinlenmeyerek yok edilir.
Çocukluktan çıkarken sorduğu ilk sorular küçümsenir. “Boş işler,” der büyükleri. “Sen daha çok küçüksün.” Derken büyür o çocuk. Ama her sorusu, her fikri bir duvara çarpmaya başlar. Dinlenmediğini hisseden genç, bir süre sonra gerçekten susar. Çünkü ne söylese ya alay edilir, ya yanlış anlaşılır.
Bir gençlik, sonra eğitilmeden değil, eğilip bükülerek yok edilir.
Sistemin tek derdi sınav olur. Yüzlerce genç, aynı kalıba sokulmaya çalışılır. Yaratıcılık, bireysellik, ruhsal gelişim… bunların hiçbiri ölçülmez. Herkes “başarılı” olmak zorundadır ama başarı tanımı, sadece bir diploma veya işe giriş puanı kadardır. Hayatın kendisi değil, bir yarışın başlangıç çizgisi gibi yaşatılır gençliğe.
Sonra bir gençlik, yalnızlaştırılarak yok edilir.
Arkadaşlıklar sosyal medya filtrelerine kurban edilir. Mahalle kalmaz, park kalmaz, güvenli alan kalmaz. Herkes birbirine yabancılaşır. Birbirini anlayamayan gençler, anlaşılmayan hayatlar yaşar. Birbirine benzemezler ama birbirini taklit ederler. Çünkü özgün olmak artık “garip”tir. “Farklı” olmak, “uyumsuz” sayılır. Ve bu yüzden herkes susar. Herkes yalnız.
Bir gençlik, işsiz bırakılarak yok edilir.
Okul biter. Hayat başlar sanılır. Ama hayat başlamaz, çünkü kapılar kilitlidir. İstediği mesleği yapamaz. Yaptığı işin karşılığını alamaz. Ailesine yük olmaktan utanır. Kendini değersiz hisseder. Toplum, “tembel bu gençler” der ama kimse “bu gençlere ne imkân verdik?” diye sormaz.
Ve en kötüsü: bir gençlik, umutsuz bırakılarak yok edilir.
Geleceğe dair hayal kurmak cesaret ister artık. Çünkü umut kurarsan, hayal kırıklığına da uğrarsın. O yüzden çoğu genç, hayal bile kurmaz. Çünkü kırılmaktan yorulmuştur.
⸻
Bir gençlik nasıl yok edilir?
Çok basit:
Onlara söz hakkı vermezsen,
Onları dinlemezsen,
Onları anlamazsan,
Onlara güven vermezsen,
Onlara adalet sunmazsan…
Kendiliğinden yok olurlar zaten.
Yavaş yavaş, sessizce, gülümseyerek…
Ama hâlâ geç değil.
Bir gençliği yok etmek kadar, yeniden diriltmek de elimizde.
Yeter ki önce kendimize şu soruyu soralım:
“Gerçekten onları duymaya hazır mıyız?”
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.