Bugün size bir doğa manzarasından, bir yayla çiçeğinden ya da serin bir yaz akşamından bahsetmek isterdim. Ama içim elvermiyor. Çünkü önceki gün Eskişehir’de çıkan orman yangınında beşi orman işçisi, beşi AKUT görevlisi olmak üzere 10 kahraman şehit oldu.
On fidanımız… Yeşili korurken, ateşe yürüyen 10 can…
Kimdi onlar?
Belki sabah evden çıkarken çocuklarına sıkı sıkı sarılan babalardı…
Belki daha kahvaltısını yapamadan, acil anonsla görev yerine koşan yorgun ama kararlı adamlardı…
Biri gençti, biri orta yaşlı, biri belki emekliliği sayıyordu…
Ama hepsi aynı inançla, aynı kararlılıkla ateşin içine “biz söndürmeden dönmeyiz” diyerek yürüdü. Ve dönemedi.
Yıllardır alıştık ne yazık ki yangın haberlerine.
Haber bültenleri hep aynı cümlelerle başlar: “X ilinde çıkan orman yangını kontrol altına alınmaya çalışılıyor…”
Ama o cümlelerin içinde yanıp giden hayatları kim anlar?
O yangınlar sadece ağaçları mı yakıyor sanıyorsunuz?
Bir memleketin ciğerlerini, bir çocuğun babasını, bir annenin evladını da alıp götürüyor.
Orman işçisi deyip geçiyoruz ya hani…
Bir düşünün: En tehlikeli görevlerden birini yapıyorlar. Ekipmanları sınırlı, şartları ağır.
Ama her yaz, hiç tereddüt etmeden o alevlerin karşısına dikiliyorlar.
Ve çoğu zaman ne adlarını biliyoruz, ne yüzlerini…
Yangın bitince unutuveriyoruz. Ta ki biri düşünceye kadar…
İçimde derin bir sitem var.
Neden hâlâ yeterli önlem alınmaz?
Neden bu kahramanların güvenliği ikinci planda kalır?
Niçin teknolojiyle değil de, hâlâ bedenle, canla savaşıyoruz bu alevlere karşı?
Her yıl aynı acıyı yaşayıp, sonra unutmak bizim kaderimiz mi?
Ve en çok da doğaya üzülüyorum…
O yeşil dallarda kuşlar ötüyordu bir zamanlar… Şimdi duman…
Toprak kavrulmuş, ağaçlar is olmuş…
Ama en çok da o on adamın ayak izleri kalmış orada.
Onlar artık bir ormanın değil, bir milletin yüreğinde yaşıyor.
Bu yazı sadece bir sitem değil.
Bir çağrı, bir farkındalık, bir dua…
Şehit olan orman emekçilerine ve gönüllü kurtarma görevlilerine Allah’tan rahmet, yakınlarına sabır diliyorum.
Ve diyorum ki:
Ormanlar bizim geleceğimizse, o ormanları koruyanlar da bizim kahramanlarımızdır.
Unutmayalım.
Unutturmayalım.
Bir yangın daha çıktığında değil, bugün önlem alalım.
Çünkü bir ağaç yanınca yeniden yeşerir belki…
Ama bir can gidince, bir ömür eksilir.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.