Bu çocuk bizim de evladımız!

Aydın’da bir ortaokul öğrencisi kız çocuğunun hamile olduğu haberini okuduğumda, içim yandı. Anne yüreğim sızladı. Daha çocuk olan bir evladın başına gelen bu korkunç olay karşısında kelimeler yetersiz kalıyor. Bu, sadece bireysel bir trajedi değil; hepimizin göz göre göre büyüttüğü bir toplumsal çürümenin aynası.

Henüz 8. sınıf öğrencisi… O yaşta bir çocuğun elinde kalem, çantasında defter olması gerekirken, o şimdi doktor muayeneleriyle, polis sorgularıyla, devlet korumasıyla baş başa. Çünkü birileri onun çocukluğunu, hayatını çaldı. Ve ne yazık ki bu yaşanan ne ilk, ne de son.

Her böyle haber çıktığında “şok olduk” diyoruz. Ama gerçekten şaşırıyor muyuz? Yoksa yavaş yavaş bu acı olaylara alışıyor muyuz? Televizyonlarda normalleştirilen ilişkiler, sosyal medyada çocuklara yönelik içerikler, sokakta duyduğumuz hoyrat sözler… Bütün bunlara göz yumdukça, biz de bu düzenin suç ortağı oluyoruz.

Ben bir anneyim. Kızımı büyütürken en çok korktuğum şey, dış dünyanın hoyratlığı. Okula gönderdiğimde bile içim tam olarak rahat etmiyor. Çünkü biz çocuklarımızı ne kadar sevgiyle büyütürsek büyütelim, onları dışarıda bekleyen karanlık bambaşka bir şey. Ve ne acıdır ki o karanlık bazen en yakın dediğimiz yerden geliyor. Bu olayda da öyle olmuş: Gözaltına alınan kişi bir “yakını”. Daha ne diyeyim?

Buradan devlet yetkililerine sesleniyorum: Bu çocuklar sizin de evladınız. Onları sadece olaydan sonra değil, her gün, her yerde koruyun. Rehber öğretmenler daha etkin hale gelsin. Mahallelerde çocukları izleyen, sorunları erkenden tespit eden yapılar kurulsun. Sessiz çığlıklar artık duyulsun.

Ve tüm anne babalara çağrım: Lütfen çocuklarınızla konuşun. Onlara güvenli bir liman olun. Onların gözlerindeki en küçük korkuyu fark edin. Unutmayın, çocuklarımız susabilir. Ama biz susmayalım.

Bir çocuğun kaybolan çocukluğu, hepimizin insanlığından bir parça eksiltir.

Bu ülkede bir çocuk daha susmasın diye, bir anne olarak haykırıyorum:

Göz yummayacağız. Alışmayacağız. Unutmayacağız!