Hayatın siyahlığı içinde beyazı görebildiğim için belki bugün buradayımdır. Ya da ben, siyah kötülüğü çağrıştırdığı halde, her siyahın içinde beyazı aradığım için yaşamımda mutluyumdur.

Yaşam adı verilen, doğduğumuz andan itibaren öldüğümüz ana kadar olan bu süreyi bizler ne kadar renklendirebiliyoruz? Her siyahın içindeki beyazın ne kadar farkındayız?

Günümüzde ne yazık ki kanıksanmış bir değere yine bizler tarafından dönüştürülen iletişimsizlik adına sizlere seslenmek istiyorum ki inanın zor değil! Günaydın demek, insanlara güler yüzle yaklaşmak, teşekkür etmek, rica etmek, empati kurarak olaylara yaklaşmak ve insanların hayatına iyi anlamda dokunabilmek için verebileceğim daha birçok örnek... Aslında bu kadar kolay bir başkasını mutlu etmek. Hele bir de mutluluğun bulaşıcı olduğunu düşünürsek...

Peki, mutlu olmak ve çevremizdeki insanları mutlu etmek için geç mi kaldık? Bence geç kalmış sayılmalıyız. Amerikalı hümanist yazar Kurt Vonnegut “Ve lütfen mutlu olduğunuzda bunu fark edin ve haykırın ya da mırıldanın ya da sadece düşünmekle yetinin, eğer bu muhteşem değilse muhteşem olan nedir ki?” der. Öyleyse hemen şimdi, daha mutlu bir dünya için ilk adımı başkalarından beklemeden harekete geçmekle işe başlamaya ne dersiniz?