Takip Et

Burçin İVREN
[email protected]

Eylül

14 Eylül 2020, Pazartesi

     

Eylül hep bana diğer aylardan daha özel bir aymış gibi gelir. Yazın taşkın neşesi yavaşlamış, kışın durağan soğukluğu henüz başlamamıştır. Kırılgan yaprakların rüzgarda savrulduğu, insanları evlere kapatan akşamların daha erken geldiği, çocuk seslerinin avlulardan eksildiği, soğuğun bir ürperti olarak belirdiği zamanların başlangıcıdır.

Akşamüstülerine en çok yakışan aydır eylül. Yapışkan sıcaklığın bunaltısı, yerini ılık bir esintiye bırakmıştır. Eylül serinliğinde balkonlar, tıpkı açılmış bir çiçek gibi, eviçlerindeki insanları ağırlamayı sürdürmektedir son kez. Küçücük de olsa bir balkon, yaşamı daha yaşanabilir kılmıştır hep insanlar için.

Tamamlanan kış hazırlıklarıdır eylül. Kışın bohçalanmasıdır. İplere dizilerek güneşe bırakılmış kızaran biberdir; salçanın koyu kıvamı, ufalanan tarhanadır; kurutulmuş patlıcanın morluğudur eylül. Kuruyarak içine büzülen meyve kıvrımlarıdır.

Bir göçtür eylül. Küre bakışlı dünyanın bir ucundan bir ucuna doğru boylu boyunca süzülmektir. Gündüzleri ve geceleri, gökleri ve denizleri bir yol yaparak göç eden çeşit çeşit kuşların; leyleklerin, kırlangıçların, karabatakların, saz bülbüllerinin, yaban ördeklerinin, kirazkuşlarının ve nicelerinin anlatısıdır.

Eylül, doğanın ve insanın içe kapanmasının ön hazırlığıdır da. Doğa, boynunda bir cömertlik olarak sunduğu renkli takılarını çıkartmakta ve kökleriyle yapacağı yüzleşimi bir başına ve çıplak şekilde gerçekleştirebilmek için geri çekilmektedir. İnsanlar eylülü, tüm gösterişlerden azade kılınan tarif edilemez bir geri çekilme, bir durulma olarak hissederler. Çünkü “kök” insanı çağırmaktadır. Davete hazırlıksız yakalananlar için rahatsız edicidir eylül. Onu bekleyenler için ise bir bebeğin ellerini yumması gibi bir yumulma halidir.

Ben aylardan en çok eylülü seviyorum. Ne yazık ki eylül, kendisinde yakaladığım anlamı yaşamaya fırsat vermeden kayıverdi yıllarca ellerimden. Uçup gidiverdi. Onu ellerimde hiç doyumca tutamadım. Onun bana verdiği tadı yaşamaksızın, kargaşanın içinden peşi sıra geçen ömür yılları gibi geçiverdi o da. Şimdi onu tutabilmenin bir işareti olarak yazıyorum bu yazıyı. Karşımda başka başka evlerin sarı ışıkları, kulağımda müzik, masamda kahve ve kitaplar, tabakta kalan yazın son meyveleri, boşlukta dolanarak balkonları ziyaret eden son insan sesleri içinde.

Ve içimde eylülün bendeki ikincil anlamı olan beklenemez bir yüzleşimi… Çünkü eylül, hiç değilse bunu hak eder. Hiç değilse, eylülde doğmuş olanların gözünden bunu hak eder. Çünkü eylül, kendinde doğanlara onca renk içinden sadece bakırı armağan etmiştir. Ve onun sahipleri, bakır rengini giyinen yapraklar gibi yaşarlar zamanı hep.



Yazarın Tüm Yazıları

Eylül

14 Eylül 2020, Pazartesi

Yapamama Olanağı İçin Zaman Tanımak

10 Şubat 2020, Pazartesi

Tanıdık bir tat ve uğrak bir mekan olarak hüzün

29 Mayıs 2019, Çarşamba

İnsan İnsanın Tesadüfüdür

26 Şubat 2019, Salı

Geceye Övgü

26 Ocak 2019, Cumartesi

Bir Sıkıntının Eşiğinde: “Martı Jonathan Livingston”

26 Ekim 2018, Cuma

Yenilik

14 Eylül 2018, Cuma

Aşkı da beklemeliyiz mevsimler gibi

2 Ağustos 2018, Perşembe

İnsan İnsana Ne Bırakabilir Sözden Başka?

11 Mayıs 2018, Cuma

Mavi Bir Dalganın Ucunda

20 Nisan 2018, Cuma

Yakınlık Kurma Cesareti

12 Mart 2018, Pazartesi

Mutsuzluk Üzerine

14 Şubat 2018, Çarşamba

Bir İnstagram Eleştirisi: “Gösteriyorum Öyleyse Varım”

1 Şubat 2018, Perşembe

Çocukluk Anısı Olarak Sokaklar

22 Ocak 2018, Pazartesi

Dostluğun Gölge Yanı Olarak Kırgınlık

15 Ocak 2018, Pazartesi

Yalnızlığa Övgü

9 Ocak 2018, Salı

Yeniden Başlamanın İstenci

20 Aralık 2017, Çarşamba