Gecelere yazık ediyoruz azizim,

Bence eli kalem tutan bir çok insan sever geceyi. Gecenin sessizliği, gecenin huzuru nerde var? Hele bir de yağmur yağıyorsa... İşte o zaman alırısın eline kalemi önünde defter, burnunda toprak kokusu... Hangi gündüzde var bu huzur. Hangi şarkıda var bu yağmur damlaların bestesi.

Defterlere yazık ediyoruz azizim,

Bence yalnız insanların tek dostudur defterler. Kim bıkmadan usanmadan dinler bizi? Defterler azizim defterler. Onlar sıradan bir dost değildir. Bizi hatalarımızla kabul eden yargısız seven bir dost. Üzmeyin onları yazın onlara derdinizi, sevginizi.

Kalemlere yazık ediyoruz azizim,

Bence duyguların dilidir kalem. Kim, nasıl duyurabilir bize duyguların o yoğun hissini? Kalemler azizim kalemler. Açar duyguların kapısını dinlersin kendi iç sesini. Anlarsın işte o zaman bu dönmekten sıkılmış dünya da kalemlerden başka hiç kimsenin duyguların sesi olamayacağını. Bilirsin ki duygular bulur derdinin çaresini. Al eline kalemini azizim. Sen de aç duygunun sesini. Bil ki seni en iyi sen bilirsin.

Sevgilere yazık ediyoruz azizim,

Sevmiyorken bile seviyorum diyebiliyoruz! "Sevgi" çok güçlü bir kavramken şimdi ne kadar ucuz bir kelime oldu.(!) Halbuki bu duruma da çok dert yanıyoruz. Sorumlusu da bir o kadar biziz. Sevmeyi de beceremedik azizim sevmeyi de! Belki de sevmek için şair olmak gerekti. Benim tanıdığım "Kötü Şair" güzel sevmişti...