Aslında karanlık tahmin ettiğiniz gibi korkunç, ürkütücü değil. Bakmakla görmek aynı şey değil. Ben karanlıkta, yalnızlıktan aldığım huzurun arttığını gördüm. Karanlıkta belki hiç bir şey göremiyoruz. Yanılıyoruz! Karanlık ve yalnız bir ortamda insan o korktuğu ürktüğü düşüncelerini görür. Bu yüzden suçu hemen karanlığa atar. Lakin bilmez. o korktuğu karanlık değil! İçinde birikmiş onu kurt gibi kemiren düşüncelerdir.

Neden korktuk karanlıktan hiç düşündünüz mü? O bizi kemiren kurtları görmekten korktuk. hatta bunu cezasını karanlıktan kestik. Oysa karanlık sadece bir köprüydü. Fiziksel olan görüntüden, düşsel görüntüye geçen. Biz bu köprüyü suçladıkça kırıldı, tahtaları çürüdü.

Karanlıkta hep huzur buldum. Çünkü beni yiyen o kurtları teker teker öldürdüm. O köprüye korkaklığı, karamsarlığı, ürkütücülüğü bağdaştıran biziz! Ben onu görmek yerine bir şelalenin kenarında dinlendiğimi veya yağan yağmuru yanan bir soba eşliğinde dinlediğimdeki huzurla bağdaştırdım. Bunları yapmak bizim elimizde!

O çürümüş ve kırılmış tahtaların yerine sağlam tahtalar ve çivi aldım elime. Onardım köprümü. Korkmadan geçtim. Belki bu karanlık içimizi kemiren o kurtları bulmakta ışık olacaktı kim bilir? Hadi al eline tahta ve bir parça çivi köprün seni bekler...