Merhaba sevgili Denge okurları,

Etrafımda olan çoğu insan fotoğrafa olan hayranlığımı bilir. Bir dönem sadece fotoğraf çekmek pahasına dolandığımı da.. (Gerçi yine fırsatını bulduğumda kaçırmıyorum o ayrı.)Sanırım çocukluktan kalma bir durum bu. İnsanın her halinin fotoğrafı olması tabi ki alışkanlık yapıyor bünyede.

Fotoğraf çekmek, çekilmek güzel de..

Eski fotoğraflar bir başka. Ahh o eski fotoğraflar!

Hepimizin bakarken bir miktar geçmişe döndüğü, kimimize tebessüm kimimize hüzün hissettiren o eski fotoğraflar. Hepsi kocaman birer anı olarak karşımıza çıkıyorlar.

Ben ve kardeşim çok şanslı çocuklardık bu konuda. Bebekliğimizden, çocukluğumuza hatta o hepimizin atlattığı hafızamızda bile kaçarak uzaklaşmak istediği ergenlik dönemindeki hallerimizin fotoğraflarına arşivlerce sahibiz. (Aramızda kalsın ama ben pek o genç olma evresindeki fotoğrafları ortaya çıkarmıyorum) Geçtiğimiz günlerde yine denk geldim o fotoğraf kolisine.” Koli” diyorum, yanlış olmasın. O kadar fazlalar ki öyle 30- 40 sayfalık bir albüme asla sığmaz. Annem ve babam o kadar abartmışlar ki bizim fotoğraflarımızı çekmeyi. Aynı pozdan 10 tane bulabilirsiniz. Birinde ağzım yamuk, birinde başka yere bakmışım. Abartmıyorum sadece kafamızın olduğu fotoğraflar bile var. Bazılarında nerde olduğum bile belli değil. Eee o zamanlarda filmli makineler vardı. Anı yakalamak kolay mı? Şimdiki gibi “beğeeenmedim, silelim” deme şansımız yok. Karambole ne çıkarsa bahtımıza. Poz bitmesin diye sayıyla çekerdik. Bu annem ve babam için geçerli değilmiş bir zaman sonra onu anladık tabi. Fakat ben çok azar yediğimi bilirim. Ot böcek çekip poz azalttım diye. Belki doğa fotoğrafçısı olacaktım ama bu travmalar sayesinde olamadım. Kim bilir!

Çok kızardım mesela annemle babama “bu kadar çok neden çekiliyor bu fotoğraf” diye. Şimdi diyorum ki iyi ki o kadar fazla fotoğraf çekip bizim için anı biriktirmişler. O fotoğraf kolisinin başına oturup saatlerce kahkahalarla gömülüp incelediğim, gördüğümde gözyaşlarıma hakim olamadığım, vaktin nasıl geçtiğini anlamadan baktığım fotoğraflarda kimler kimler var. Fazla mutluluk, özlem, hüzün, gözyaşı hepsini barındırıyorlar. Şimdi dönüp dönüp o anılara dalmak, geçmişe dönüp “ne güzeldik biz” demek beni çok ama çok mutlu ediyor. Anı biriktirmekten vazgeçmiyorum ve ben hala o koliden birkaç tane daha olsun diye sevdiğim fotoğrafları bastırıyorum. Hayatımızdakiler kıymetli, yaşadıklarımız da..

Sizde hayatınızdakilerin anılarını ve hayatı ıskalamayın. Birlikte geçirdiğiniz her an çok önemli ve değerli. Yüzünüzü güldüren fotoğraflarla kalın, hoşça kalın.