Babaya özlem her yaşta aynıdır. Çocukluktan işler içimize baba sevgisi ve biz ölene kadar da içimizde bir yerlerde yaşamaya devam eder.

Daha küçükken başlarız babamızın arkasından ağlamaya; o işe giderken ağlarız, dışarıya çıktığında ağlarız, hatta babamız markete giderken bile biz hep arkasından ağlarız… Babaya duyulan özlem öyle kocamandır ki küçükken başlar içimizde yer bulmaya ve biz büyüdükçe o da hız kesmeden büyümeye devam eder bizimle birlikte. Babaya özlem öyle güçlü bir duygudur ki, içeride bir volkan gibi patlar, mahveder bizi. Bazen küçük bir çocuk gibi hissettirir, çaresiz ve mahzun… Bazen de sadece sessizleştirir.

Şimdi öylesine derin yaşıyorum ki bu özlemi.

Her şey onsuz biraz eksik!

Kulağımda sesi,

Hafızamda yüzü,

Burnumda kokusu,

Yüzümde tebessümü,

Sofrada tabağı...

Evde "Babam" eksik!