Anne! Ben de olabilir miyim?
23 Mart 2022, ÇarşambaTweet |
Sadece sayfalarda kaldığını hisseden kelimelerim, bugün bana seslenip yıllardır kurduğum hayalimi gerçekleştirmek için hazır olduğumu fısıldadı. Bana fısıldarken bir o kadar ürkek fakat bir o kadar da korkusuzdu. Bu korkusuzluk yaşanılan zorluklara karşı oluşan hırsların birikimi ile içimden çıkmayı bekliyordu. Ürkekliğim tüm haykırışlarıma rağmen hayatın bana sağır olmasıydı. Ben Deniz Serin. Ve ben bugün en korktuğum yirmili yaşa ilerlerken içimdeki tarifsiz duygusallıkla bu satırlardayım.
Bir şeyler başarmak için her şeyin tam olmasına gerek olmadığını öğrendiğim gibi; isteyip sadece istiyorum demekle de olmadığını öğrendiğimde ilkokuldaydım. İlkokul zamanlarım şöyle bir önümden geçti de benim kendime ait bir odam dahi yoktu ama hayallerim hep benimleydi. Annem sırf benim üzülmeyeyim diye yattığım oturma odasındaki koltuklara pembe battaniyeler seriyor; takılarımı, ojemi ve zaman zaman kızsa da ondan izinsiz kullandığım topuklu ayakkabısını orta sehpaya koyuyordu. Bilemedim! Büyürken küçük olmayı özleyeceğimi, çeşit çeşit koltuk almaya gücüm varken de o koltuğu özleyeceğimi tahmin edemedim. Ama bildiğim tek şey gerçekten istersem olacak hayallerimin benimle olmasıydı. İnanmayı kendine borç bilmişcesine, başardım diyebilmenin verdiği cesaretle anneme koştum. ‘’Ben de olabilir miyim?’’ ‘’Ne olabilir misin?’’ ‘’Ben de yazar olabilir miyim? Kendi düşüncelerimi yazabilir miyim?’’
Yazar olmak için hedeflediğim yolda giderken ilk durağım gazetede bulunmakmış. Tadının keyifli, yazılarımın tüm her şeyi süzgecinden geçirmiş,elemiş biri olarak belirtmek istiyorum ki; İnanın! Umut bekleyen onlarca kişiye meşale yakmak zor olmamalı…