Bugün tam yirmi altı yıl oldu diyerek aldı eline fotoğrafı. Önce bir baktı sonra usulca göğsüne bastırdı. Nemli gözlerini silebilmek için elini kaldırdı ancak diğer elinde duran mendili fark edince onunla silmeyi tercih etti. Yaşı kırkı gösteriyordu besbelli ama sormaya çekindim ne de olsa evine ilk gelişimdi. Adı Nergis. Bizim yan evde tek başına oturan komşumuz. Çöp atarken karşılaştık. Davet etti evine. Taze demlenmiş çayı, sıcak anne kurabiyeleri varmış öyle dedi. Evi gözden gezdirdiğimde bende kalan her adımda evin her adımında bir kare, bir hatıra saklıydı. İç çekti. Bu iç çekiş birazdan bana neleri dökecekti diye düşünürken… İki oğlum var. Daha doğrusu vardı. Soru sormak isteyen tarafımı bastırıp iyi bir dinleyici olarak sessizliğe büründüm; anlatacaklarına başka nasıl yardımcı olabilirdim ki? Kaçarak evlendiğimde yaşım daha 18 sayılmazdı. Çocuk aklı işte… Bir hevesle tuttum Cevdet’in, benim rahmetlinin elini. Varsın dedim hayat seninle son olsun. Gerçektende öyle oldu. Benim tanıdığım Cevdet ilk oğlum Demir’e hamile kaldığımda farklı bir adam olmuştu. Düzelir diye bekledim. Onu tedavi olması için ikna dahi etmiştim. Ama eşimin ailesi istemedi. Erkek adam tabiki sert olacakmış. Nerede görülmüş hanımcı erkek diye eşimi tedaviden de vazgeçirdiler. Ama bilmiyorlardı ki işin aslı bambaşkaydı. Geceleri korkarak, terleyerek uyanan, bir anda yataktan fırlayıp dışarı kaçan… Korkumun baş edilemeyecek kadar çaresiz hissettirmesinden ötürü sanırım sabaha karşı Demir ve emiri hazırlayıp köye dönecektim. Ama olmadı. Eşimin o gece uyku uyuyası gelmedi. Ezici hayat mücadelemden bugüne kolay gelmedim. Geçen iki ay önce haberi geldi Cevdet öldü diye. Sağ iken çok yalvardım. Çocuklarımı göster diye. İzin vermedi. Alıp gittiği çocuklarımı benden yirmi altı yıldır esirmeyi bana hak gördü.

…

Tarih sayfalarını not ederken bugünü geçmeyerek not etmek istedim. Yaşanmış hikayelerin üstümde etkisi olduğu gibi başka yaşamlara da örnek teşkil ediyordu. Günümüzde ardı arkası kesilmeyen kadına şiddetin bazı boyutlarını görmeden yargılamakta üstümüze de yoktur. Diyecek olduğum çok şey varken susuyor olmam da belki benim yargımdır.