Uzun soluklu nefeslerimle gecenin zifiri karanlığında oturdum. Saat üç, günlerden pazar. Elimde sıcak çayım. Söndürülmeyi bekleyen sigaram ve derin düşüncelerimde cevapsız sorularım. Kendimle savaş verdiğim zamanlardan birindeyim. Anlatılacak çoğu şeyi anlatmak istiyorum ama yorgunum. Bedenen, ruhen, kalben yorgunum...

Aklımı karıştıran insan! Tüm soru işaretlerini kafamdan silecek olan da insan. İnsan bu kadar yorar mıydı? İnsan, insanın inancını tüketecek kadar heveslerini emer miydi? Eğer bu sorularımın cevaplarını bilebilseydim huzura kavuşacağımı, mutluluğun anbean benimle yaşayacağını düşünüyordum. Zannettiğim şeylerin, ihtimal üzerine kurulu olması ne korkunçtu. Ama bu korkum, mutluluğum gibi geçip gidiyordu. Tıpkı bu geceki düşüncelerimin geçip gidecek olması gibi…

Kaybettiğimiz şeylerin kıymetini, onları yitirdikten sonra anlıyoruz. Doğru zamanda gelen mutluluğu, sorumluluklarımız adı altında öteliyor; mutluluğun yanlış zamanda bizimle olmasını istiyoruz. Çünkü bize empoze edilenleri yanlış olsa dahi yapmayı doğru buluyoruz. Hayatımızı insanların kurulu düzenine göre seçiyoruz. Bu yüzden benzerlikler gösteriyoruz. Farklı olmayı kendimize zorlaştırarak çevremizdeki insanlara benzemeyi kolay buluyoruz.

Nasıl ki kendimi bulabilmem zaman aldı ise tüm bunları fark etmem de zaman aldı. Nasıl diyor şarkıda ‘’İnsan insan derler idi, İnsan nedir şimdi bildim.’’ İnsan insandı. Onu farklı yapan sadece düşünceleri idi. İçinde kaybolmadığı, zamanla kaybetmediği düşünceleri idi. Ve insan, her zaman kendini sevmeyi bilendi…