Apansız gidişlerin çaresiz iç çekişlerin solup gitmiş gülüşlerin ortasında yarım, kırık, efkarlıyım şimdi. Aşka dair umutlarımı ve yarınlarımı kaybetmek üzereyim. Bazen düşünüyor insan seni yok bilmek kadar ağır bir ceza olabilir mi diye? Ne feryatlar ne hüzünler kandırıyor insanı bu anlarda artık. Çoğu kez seni ve senli günleri çıkarmak istiyorum hayatımdan silip atmak, yok saymak sevdayı, hatırlanacak hiçbir şey bırakmamak. Aslında iflah olamayacak aşktı bu başından belliydi biliyordum . Sen hep kaçmaya hazırdın. Benim kadar bağlanmamıştın bu aşka .Korkuyorum diyordun. Bir aşkı ayakta tutabilmek, yaşatabilmek cesareti yoktu sende. Aşkın yarınlarda yaşanmayacağını anlamalıydın anlatmalıydın bunu bir aşkın yetimine. Bugünün kıymetini bilmiyorsan yok hükmündedir sevdan bilmeliydin. Yarınlara bakıp ne olacağız biz diye sorarken kaçırdın bugünü. Bense ağlamıyorum artık bu demlerde .Bitti çoktan gitmeliyim diyorum herkese. Günlük hüzün randevusu geldi çattı bekletmemeliyim. Sana kötülük yaptığımı düşünmüyorum artık. Ben kaldıkça sen tükeniyorsun bu sevdada. Senden hüzün kokulu bir mavi kalsın bana istiyorum .Git artık, yağmursuz iklimlere git. Benimse menzilim sensizliğe çıkan yollardır bundan sonra.