Kalbim gururla taşıyor adını. Seni hep o umut dağını yıkan bakışlarınla hatırlıyorum. Gözlerine bakarken insanın içini rahatlatan bir sonbahar türküsü geliyor aklıma.

Bilirsin, ben senin gözlerinin delisiyim. Benim için sabahın eşiğidir bakışların, gülüşlerin.

Şimdilerde daha çok söylüyorum bunu. Sana sevdamı anlatıyorum hiçbir şeyden korkmadan. Ben anlatırken bir güvercin gelip konuyor yasak cennetime. Türküler duyuyorum kuytuluklarda. Alıp götürüyor beni aşk denizine.Yüzüyorum.Cesurca ve çoğalarak…

Ben böyle severken, aşk kocaman kanatlarıyla, kimsesiz bir çocuk gibi giderse kuş cıvıltılarının sustuğu bir anda, işte o zaman sevgilim, o zaman üstüne bir kara bulut gibi çökeceğim bu şehrin. Şunu anlatacağım herkese:

Bizi sevdamızdan vazgeçirecek tek şey ölümdür. Ki öldüğümüzde her nereye gideceksek oraya taşırız aşkı.Biliriz… Yârin açtığı yara olmadıkça hiçbir yara acıtmaz canımızı. Aşk için ağlamaktan gocunmayız. Sevgiliye giden yollar kesilmişse su olur akarız, bizi tutan her ne varsa silip atarız. Aşkın sözcüsüyüz, biz kalbimizdekini dilimize dökmekten korkmayız, çekinmeyiz. Her daim anlatırız yanık sesli çobanların sesleriyle. Aşk, şarkımızdır bizim. Yaşananlar kadar yaşanmayan ve söylenmeyenler de bizimdir, kalbimizin mahkûmudur.

Yani sevda güzelleştirir bizi. Kimi zaman deliyiz yürekliyiz bazen çocuk bazen olgunuz. En sonunda ise aşkı yaşarız, aşkta yaşarız ve aşka kanarız.