Süresi olmayan zamanda kürsüye çıkmış bir çocuğum .Burada hiçbir şey yok senden önceme dair ve sonrasına. Burada yalan söyleyen kimseyi bulamazsın Elif Hanım.Tenimde acısız yatan bir bıçak gibi kesiyor sevdan bileğimi.

Bu sevdada zaman sadece sensin.Burada senin güzelliğinden geçmemiş hiçbir şeyin yeri yok.Binlerce hayatı içine alacak kadar geniş , dingin ve sevgi dolusun.Yüreğinin dokunduğu incelikleri,kimi zaman bir anne tülbentinden süzülerek gelmiş sessizliğini ve sesini özlüyorum .Şarkılarda her an ve yalnızca seni buluyorum.Romanların bütün kahramanları yüreğinde seni taşıyor aslında. Aramızdaki sevdanın çıkış saati yok, kimi zaman dönüş saati de.

içinle dışının barışık olduğu saatlerde kapılarını açıyor sevda bize.

Bazen ayıplanma sancısının içinde bir deniz oluyorsun odamın tavanında .Saçlarını tavana yerleştirip masmavi kesiliyorum.Ne uzaklık ne zorunluluk yok hiçbir şey. Ay ışığı vururken camlara bir kulak çınlaması, bir kirpik kırılması... Zamanın ve mekanın içinde sen...

O, kuyumcu titizliğiyle dizilmiş göz yaşların yıkıyor bütün kalabalıkları. Dünyanın dört mevsimi, günlük hayatın tüm çevrimi sen oluyorsun Elif Hanım.Bazen bir düş, bazen gerçek... Geceyle gündüzün dokuduğu has kumaşlar gibi hayat.

Ve sen unutmadan

İçerime de dışarıma da ışık veren biricik ve yegane penceremsin.

Bu pencerenmin önünde iki kuş var.

Kanadının biri sensin, biri ömür...