Çocukların doğuştan gelen bir görülme, anlaşılma ihtiyacı vardır. Görülmek, farkedilmek insan ilişkilerinde her insanın ihtiyacıdır aslında. Bu ihtiyaç ilk olarak ailede ebeveynler tarafından karşılanmalıdır. Ebeveynleri tarafından görülmediğini, anlaşılmadığını hisseden çocuklar bazı olumsuz davranışlar sergileyerek ebeveynlerine kendilerini göstermeye çalışırlar. Her çocuk farkedilmek, anlaşılmak ister. Çocuklar onlarla gerçekten ilgilenip ilgilenmediğinizi çok kolay anlarlar.

Çocuklar anlaşılma, farkedilme ihtiyacını karşılamak için: saldırganlık, geçimsizlik, bağırarak konuşma, küfür etme, yalan söyleme, saygısızlık, hırsızlık, huysuzluk, kendisi veya çevresi için tehlike oluşturabilecek davranışlarda bulunma, nedensiz yere ağlama, kendini yerlere atma, yemek yemeyi reddetme veya aşırı yeme, ailenin onaylamayacağı davranışları bilerek yapma, anne-babaya sürekli yardım etmeye çalışma, dudaklarını ısırma/yolma, saçlarını çekme/koparma gibi davranışlarda bulunabilirler. Bu gibi davranışlarla ebeveynini zor durumda bırkarak dikkat çekmeye, görülmeye çalışırlar. Görülmek isteyen çocuk bu gibi davranışlarla görüldükçe de sıkılıp görülmek için başka yöntemler bulmaya çalışır.

Sonuç olarak, ebeveynler çocuklarına karşı olan davranış ve tepkilerini düşünüp, kendi eksik kaldıkları noktaları fark etmedikçe çocuklarıyla mücadeleleri bitmeyecektir. Değişim için önce ebeveynler bunun farkındalığını kazanmalı daha sonra davranışlarını çocuklarının ihtiyaçlarını en iyi şekilde karşılayabilmek için düzenlemelidirler. Bunun için de çocuklarına zaman ayırmalı, çocuklarıyla nitelikli vakit geçirmelidirler. Çocuğun susması için ona hediyeler almak, her dediğini yapmak doğru bir davranış olmaz. Bir süre sonra bu duruma alışan çocuk her istediğini bağırarak, ağlayarak yaptırmaya çalışır yani ağlama, bağırma davranışı pekiştirilmiş olur.