Yine bir sabah kara bir haberle uyandık.
Yine içimiz yandı, gözyaşlarımız sel oldu.
12 kahraman…
12 ana kuzusu…
12 yiğit evladımız toprağa düştü.
Vatan için, bayrak için, bizler için…
Yüreklerimiz yangın yeri.
Ne yazsak eksik kalıyor, hangi kelimeyle başlasak kifayetsiz…
Çünkü bu acı tarif edilemez.
Bir annenin evladına son kez sarılamayışını, bir babanın gözyaşlarını, bir çocuğun babasını bir daha göremeyecek oluşunu nasıl anlatabiliriz ki?
Onlar görevdeydiler.
Birileri rahat uyuyabilsin, birileri kahvesini yudumlarken gökyüzüne bakabilsin diye…
Ölümü göze alarak çıktılar yola.
Ve dönemediler.
Ama onlar gittiler diye değil, onlar şehit oldular diye ayaktayız!
Çünkü onlar kahramandı.
Vatan sağ olsun diyen anaların, gözyaşlarını içine akıtan babaların evlatlarıydı.
Ve şimdi bu ülkenin göğsünde, ay yıldızlı bayrağın altında, sonsuzlukta yaşıyorlar.
Bazen diyorlar ya, "Ne uğruna?"
İşte bu toprak uğruna!
Bu ezan, bu bayrak, bu millet uğruna…
Bunu sorgulayanlar hiçbir zaman anlayamayacaklar bir şehit cenazesinde neden herkesin sustuğunu…
Neden herkesin boğazında düğümlendiğini…
12 can…
12 ana evladı…
Bize düşen unutmamak.
Adlarını yaşatmak, bıraktıkları emanete sahip çıkmak.
Bu milletin evlatlarını toprağa değil, dualara gömüyoruz biz.
Ruhları şad olsun…
Mekanları cennet, makamları âli olsun.
Ve hepimizin başı sağ olsun…
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.