Öfke yaş dinlemez

Yaş altmış... Saçına aklar düşmüş, torun sevecek yaşta, hayatın tadını çıkaracak bir adam... Ama hâlâ en ufak bir sözde, en küçük bir terslikte öfkesine yeniliyor. Bağırıyor, sövüyor, kırıyor. Oysa yaş almak insanı dinginleştirmeli değil mi? Gençlikte deli dolu halleri geride bırakıp bilgelikle, hoşgörüyle, sakinlikle hayata bakmalı insan. Ama görüyoruz ki yaşla değil, olgunlukla, insanın kendisini terbiye etmesiyle dizginleniyor. Bugün toplumumuzda en çok ihtiyaç duyduğumuz şey, birbirimize karşı sabır, anlayış ve merhamet. Söz söylemek, kırmak, yıkmak kolaydır; ancak dilini tutabilmek gerçek erdemdir. Öfke nöbeti çocuklara ne öğretir? Saygıyı mı, yoksa korkuyu mu? Kendinden küçüklere örnek mi olur, yoksa ibret mi? Unutmayalım: Öfke bir anda gelir, bir ömür pişmanlık bırakır. Tek kelimeyle yıkılan gönülleri bazen yıllar bile onaramaz. O yüzden öfkemizi değil, sevgimizi büyütelim.