Küçüklükten beri çevremizden özellikle ebeveynlerimizden içten içe onay isteyerek büyüdük. Yetişkin olarak hala yaptığımız çoğu şeyde sözel olarak ifade etmesek bile onların onayını hissetmek isteriz.

Nedir bu onay isteği?

Aslında hepimiz; annemizin karnındayken başlayan ve doğumumuzdan sonraki birkaç ayda oluşan 'kendi varlığımızla dış dünyamızı ayırt edemediğimiz o ilk bütünlük hissini' ararız. Bütün hayatımız boyunca eksik kısımları tamamlamak üzerine bütün olma isteğiyle yola çıkarız. Bu da onay isteğini beraberinde getirir.

Ancak ebeveynlerimiz bizim iyiliğimiz için her şeyi yapmaya çalışsa bile sözel ya da sözel olmayan yollarla (özellikle beden dilleriyle) sadece bazı yanlarımızı onayladıkları mesajını verirler.

Kendimiz ebeveyn olunca onay isteğimiz bir yandan sürüp giderken bir yandan da kendi çocuğumuza çoğu yönden onaylanmadığı mesajını verdiğimizi fark etmeyiz.

Bu döngü sürüp giderken kendimize şu soruları sorabiliriz:

'Onay benim için ne ifade ediyor?"

'Onay istediğim şeyler çoğunlukla hangi konular?'

'Kimden daha fazla onay istiyorum?'

'Onaylanmadığımda hangi duyguları hissediyorum ve o duygu beni hangi anılara götürüyor?

'İlişkilerimde sözel olmayan yollarla karşımdakini onaylamıyorum mesajını ne zamanlarda, hangi durumlarda veriyorum?'

'Küçükken ebeveynlerimden en çok hangi durumlarda bana onay vermelerini isterdim?"