Birkaç gündür garip bir his var içimde. Cuma sabahı işe gitmek için kalktım ve sonrasında içimden bir ses dedi ki yine, arkadaşlarımdan birinin babasına ya da yakınına kötü bir şey olacak… Tabii o an tuhaf hissettim kendimi. Çünkü hislerimin çok kuvvetli olduğunu düşünüyorum. Olabilecek iyi ya da kötü olayı hissedebiliyorum çoğu zaman. Ve bu sefer de aynı şey oldu maalesef. Arkadaşımın paylaşımını gördüm bir fotoğrafla beraber anlamlı bir söz ‘Babacım cennettesin biliyorum ve bizi izliyorsun canım babam!'

O an yüreğimden bir şey koptu sanki. Ben de var olan acı daha da alevlendi ve dedim ki ne zor bir duygu, çok derin bir acı… Çünkü; baba kavramı çok anlamlı, çok büyük, son derece değerli… Babaların yeri doldurulamaz, hakları da asla ödenemez. Baba ne kadar iyi ise kaybından sonra ki acı da o kadar büyük…

Ben de şirin, sevimli, fedakar babamı kaybettim yaklaşık üç ay önce ve benim gibi, arkadaşım gibi babasını, yakınını kaybeden çok kişi var dünyada. Ama benim içim son derece rahat. Neden diye sorarsanız? Ben küçüklüğümden bu yana babamla hep çok güzel zamanlar geçirdim ve hep şeker tadında günler… Babam için zaman ayırdım ve babamla çok şey paylaştım. Çünkü onunla konuşmanın, sohbetin, onun esprilerinin keyfine doyum olmazdı. Keşke nefes alabilseydi de hala devam etseydi o hayat, mutluluk dolu günlerimiz. Fakat hayat işte… Hayatın gerçeği ölüm… Klasik bir sözdür ama doğrudur ‘Her insan, doğar, büyür ve ölür’. Yani yaşam herkes için bir yerde son bulacak çoğu zaman farkında olmadan. Bu yüzden önemli olan hayatı sevdiklerinle dolu dolu yaşamak, zaman geçirmek, kimseyi kırmamak, üzmemek… Giden zaman geri gelmiyor ve yaşanan anın bir tekrarı daha yok çünkü…