'Bugün doğum günüm' diye seslendi bir ses. Ben de dedim ki 'Ne güzel, ne kadar mutlusundur şimdi'. Annen pasta hazırlar. Ardından dedi ki beğenmez bir tavır ile...' Annem güzel pasta yapamıyor. Tuzlular konusunda başarılı fakat tatlıları beceremiyor. O an içimden gelmese de gülümsemeyi tercih ettim. ' Olur mu hiç; çok iyi pasta yapabilir annen' dedim. Sonrasında karşılıklı gülümseyerek konuşmayı sonlandırdık ve ayrıldık. Çünkü eve dönüş vakti idi. Sonra düşündüm. Hafif hüzün duydum. Hissettim ki şu anki nesilde ebeveynlerini beğenmeme durumu ağırlıkta. Çocuklar aileleri ile ilgili çok büyük beklenti içinde. Benim ne kadar iyi, beni seven annem, babam, ailem var demek yerine hep aile bireylerini farklı bir konumda, noktada görmek istiyorlar. Tuhaf... Oysa onların varlığı yeter. Aile bireyleri çok lezzetli yemek pişirecek ya da çok kültürlü, modern, çok iyi bir meslek sahibi olacak diye bir şey yok. Ne olursa olsun herkes insan ve bence bu noktada olay bitiyor. İşte bu yüzden annelerimizin, babalarımızın kıymetini bilelim. Onlar olmadan hayat boş ve anlamsız. Varsın pastayı çok iyi yapamasın anneniz ama yanınızda nefes alsın ve bir ömür boyu siz de annenizle gurur duyun. Tüm gerçek annelere saygıyla...