Öyle bir an gelir ki içine kapanır insan. Böyle zamanlarda yazmalı aklındakileri, çizmeli içinden geçenleri ve bağıra çağıra bir şarkıyla dile getirmeli kalbinin derinlerinde olan bitenleri...
Kendi içine kapananlara, hayata kapılarını kapatanlara gelsin bu yazı. Kendinizden bir parça bularak okuyunuz sevgili okurlar...
Şöyle bir köşede bıraksalar. Sessiz sedasız saatlerce otursam. En sevdiğim yazarlardan birkaç sayfa, ruhuma en yakın şairlerden birkaç şiir okusam. Kulaklıklarımı takıp kimsenin duyamayacağı müzikleri dinlesem sonra. Farsça,Arapça,İbranice. Hatta unutulmuş dillerde şarkılara ağlasam. Hani ağlayamam da.Biraz duygulansam.Defterim yanımda olsa. Çıkarıp aklıma gelenleri karalasam. Bir kadın çizsem gözü yaşlı. Bir adam tebessüm eden. Sonra öykülerini yazsam.Ölenleri,kalanları,sevenleri,severken abartanları, üzerine çok düştüğü için devrilen dostlukları, biten muhabbetleri, eskileri, yenileri, daim olanları...Düşünsem, düşünmekten yorulsam.Hüzünlü her öykünün yasını tutup,neşeli her satırı kutlasam bir cam kenarında. Camın yanı boşluk olsa. Düşersem öleceğimi bilsem. Böylece hiçbir öyküye, öykücüye hak ettiğinden fazla değer vermesem. Kendimi, hangi acının neresinde durduğumu, hangi güzelliğin bana ne kadar dokunduğunu unutmasam. Köprüyü, denizi görsem. Bolca yeşile baksam. Sonra bir şarkı söylesem sesimin sesimin çirkinliğine aldırmadan. Kimseler duymasa. Kuşlar kediler ve köpekler müstesna. Saatlerce onlarla konuşsam.
Kendime sorular sorup cevaplasam. Ve bazıları olsa. Gelip bana yardım etseler. Nihayet yorulup kaldığım cam kenarından çekip alsalar beni. Eve götürseler. Ama evi hemen bulamasak. Dünya büyükmüş çünkü. Anlasak. Sonra bir şey görsek.Ya da duysak. Yahut da hissetsek sadece. Bize bir şey olsa. Ve anlasak.
Sevgiyle kalın. Hoşçakalın efendim... (CEREN AKBAŞ)
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.