‘Sen hep böyle sahiplenirdin bizi ve sıcacık içten sarılıp güven verirdin hep... Ama şimdi bırakıp gittin bizi, ardında derin bir hüzün ve güz bırakarak, ama biliyorum ki elinde olsa sen de hiç bırakmak istemezdin bizi, en değerlilerini…’ Bir duygu yoğunluğu ile uyanıp yazdım bu cümleleri sevgili babamı düşünerek ve hissederek…
Buradan yola çıkarak düşündüm ki hayatta değer verdiğimiz ve güvendiğimiz insanlar var. Zaten bütün ilişkiler önce güven beraberinde de değer ile anlam kazanıyor. Ama hayatımızda ya da ardından şu cümleleri söyleyebileceğimiz çok fazla kişi yok maalesef… Varsa da o zaman ne mutlu bize…
Yakınlarımızla ya da kendimize yakın hissettiklerimizle yaşadıklarımızı, duygularımızı, hislerimizi paylaşabiliriz. Bu en doğal hakkımız insan olarak... Eğer bu paylaşımlarda bulunduysak her ne olursa olsun bu paylaşımların kesinlikle iki kişi arasında kalması inancındayım. Çünkü aksi takdirde paylaşılan konunun da bir anlamı kalmadığını düşünüyorum…
Evet yeri geldiğinde herkes her şeyi bilebilir ama herkesin her şeyi bilmemesi de gerekebilir. Her şey de olduğu gibi hayatın bu noktasında da belli bir sınır olduğu düşüncesindeyim.
Sizlerin hayatında en değer verdiklerinizle beraber güvenin olduğu bir ortam olsun dilerim… O kişiler de her zaman sizlerin yanından bir adım bile ayrılmasın…
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.