Kimse kimseye değildi bu günlerde. “Ben”a anlayışı had safhada değer kazandığından herkes kendineydi. Kişisel gelişim kitaplarından alıntılarla yaşamaya başlayalı “sen kazan”, “her şey senin için” telkinlerini yaşamın merkezine koyalı , “on adımda mutluluk”u arayalı U-mutsuzluğun kucağına koşar adımlarla düşmüştük.

Hepimiz “Bugün dost yaralanmış yine gönlüm hoş değil” türküsünü yaratan bu toprağın insanıydık ve ‘hep bana’lık önce “Ben”in sonra “Biz”in sonunu hazırlamıştı.

“Benim sadık yârim kara topraktır” diyerek bir başınalığı birlikte olmaya yeğ tutmuştuk. Tercihimiz bizi yalnızlığın çıkılması zor girdabına atmıştı. Yazının devamı için tıklayın