Gecenin her yeri sessizliğe boğan karanlığında, insanlar bedenlerini uykuya, ruhlarını hayallerinden derledikleri renkli düşlerin huzur veren dünyasına teslim etmişken, ben benim için bir ütopya olan seni düşünüyorum. Bana bıraktığın ya da savaşarak senden aldığım umut kırıntıları besliyor senle yarattığım ütopik dünyamı.

Seni keşfe çıktığımın yeni yeni farkına varıyordum… Gözlerini gördüm ilkin, soğuk, uzak, derin ve bana yasaklı… Ah bir aşabilsem, geçebilsem gözlerinden ötesine… Sonra içindeki hümanizmayı fark ettim, kirlenen dünya içinde, yozlaşan değerlere inat insan sevgisiyle çarpan yüreğini… Ve sonrası, her şeyden soyutlanmışlık; ülkemin içinde bulunduğu durum benim ne kadar uzağımda, yarın oynanacak milli maçtan bana ne? En sevdiğim ses –Cevdet Bağca- geliyormuş kente o da ilgimi çekmiyor. İyice koptum, dışarıda akan hayatın iyice dışında kaldım, Sen beni ittiğin dehlizden bihaber… Buna rağmen Fırat misali hırçın, Fırat misali deli içimde sevdan, ona karşı ördüğün her set yıkılmaya mahkum…

Ve yürek eylemde şimdilik, ruhumda kopan fırtına, düşlerime vurduğun ket, beynime kazıdığın umutsuzluğa rağmen eylem sürüyor. Şiirlerin yalan olduğunu bile bile sol yanım inanmış şairlerin abartılı dizelerine. “sevgi” nin “emek” le mümkün olabileceğini nasıl da kanıksamış aptal yürek.

Sevgiler ürettim daimi, sevgiler üretip sana sundum. Kılıflar uydurdum sevgime. Süsledim, allayıp pullayıp yine sana sundum. Sen hep direndin. Ben vermekte ne kadar ısrar ettiysem sen almamakta o kadar direndin. Oysa paylaşımı örnekleyen ne çok davranışın vardı…

A benim güzel yarim, a benim sevildikçe burnu Kaf Dağı’na varan yarim, nedendir sendeki bu çelişki? Her söyleminde, her davranışında sosyalist bir çizgi izlerken, bana faşizmi uygun görmen reva mı? Hiçbir imparatorluk yüreğimde sürdürdüğün yayılmacı politikayı izlemedi.