Hayat kavramının sığ tümcelerle anlatıldığı bir o kadar da yüzeysel yaşandığını gözlemlediğim zamanlardı. Bu gözlemim iç dünyamda çatışmalara sebep oluyor. Ruhsal çalkantılarla geçen günlerde içimi kemiren duyguya isim vermeye çalışıyordum. Hep yaşadığım, tanıdığım bir duygu. Bazen sinemde bir sızı, bazen göğüs kafesimi kırarcasına yoğunlaşan bir ağrı, bazen de kanımın akış yönünü değiştiren bir heyecan…

Bu denli yoğun yaşanan, insanın dengesini bozan, değişken bu duygunun kaynağı kimi zaman sevgiydi kimi zaman da alışkanlıklar veyahut düşlenen, beklenen, olması dilenen. Şairlerin dizelerinden, ağıtların yürek dağlayan haykırışına, romanların okuyanı sürükleyen satırlarına kadar çok yerde rastladığım “özlem” duygusunda karşılık buluyordu hislerim.

Özlem

Güzeldir,

umut taşır.

Bir zamanlar yaşamış olduğun yeri, o yerin caddelerini, kokusunu belki hep denk geldiğin simitçisini bile özlersin. Alışkanlıklardır özlenen. Eski bir dostunu, aileni, akrabalarını özlersin. Sohbetleriniz kadar kavgalarınız bile özlenesi bir hal almıştır. Kavuşma gününü iple çekersin. Hasret çektiğin her an kekre bir tat bırakır ruhunda. Paylaşımlardır özlenen.

Özlem

Acıdır,

Reddediştir.

Ölümlü dünyanın yolculuk biletini erken alıp geri dönüşü olmayan bir yola gitmiştir özlenen. Acı yüreğinde kor bir ateş gibi çöreklenir. Anılardır arda kalan. Iskalanmış anlardır özlenen. Yaşın başını almış dört nala giderken geriye bakarsın, geçen günlere. Mümkün değildir zamanı sarmak geriye. Bir iç çekişle harlanır küllenen anılar. Sisler ardında kalan güzel günlerdir özlenen.

Özlem

Yaşanılasıdır,

Heyecandır.

Mülteci yüreklerin konaklayacağı yurt edinme eylemidir. Heyecanlı bir arayıştır. Konar göçerlikten sıkılan sevilerin güzel bir limana yerleşmeleri de muhtemeldir hırçın dalgaların koynunda kıyıya vurup can vermeleri de. Aşktır özlenen. Her ne kadar kıyıya vuran sevilerin çokluğu umudumuzu incitse de yaşanmamış hislerin yoğunluğu değerli kılar bekleneni.