Anneler hiç kuşkusuz çocuğun hayatındaki en önemli kişilerden biridir. Peki sevgi objesi olan anneler ile çocukların ilişkisi nasıl olmalıdır?

Geleneksel rollerin etkisiye baba koruyan güç ve disiplin sağlama görevleri ile algılanırken, anne daha çok sevgi objesi olarak algılanır çocuğun hayatında. Anneler çocuğa ilgi, sevgi ve bakım verirken bir yandan da onun hayatta kalabilmesini sağlayacak olan temel hayat becerilerini öğrenmesinde en etkili figürdür. Çocuğun yetiştirilmesinde annenin rolü çok önemlidir. Annenin olmadığı durumlarda çocuğa birinci derece bakım veren kişinin çocukla sağlıklı iletişimi de çok önemlidir. Anne-çocuk ilişkisinin sağlıklı olması için annenin ilgiyi, sevgiyi ve korumayı sürekli, tutarlı ve dengeli bir şekilde vermesi gerekir. Bu şekilde yetiştirilen çocuklar hayatta daha sağlam adımlarla ilerlerler. Ne çok fazla ne çok az koruma olmalı ve anne çocuğun ihtiyaçlarına yeterli duyarlılıkta cevap verecek davranışlarda bulunmalıdır.

Annenin çocuğuyla kurduğu iletişim tarzı, çocuğun çevresiyle kurduğu iletişimin temellerini oluşturur.

Çocuğun bağlandığı kişi ona birincil bakımı veren kişi olan annesidir. Eğer anne ile sıcak, sevgi dolu ve güvenli bir bağlılık ilişkisi kurulmuşsa, bu durum çocuğun ileride kendisini, dünyayı ve diğer insanları olumlu olarak algılamasını sağlayacaktır. Aksi durumda ise güvensiz bir bağlanma oluşur; bu da kaygı, güvensizlik duygularına temel oluşturur. 0-2 yaş arasında çocuk ve anne arasında sağlıklı bir bağ kurulmuşsa sonraki süreçler daha kolay geçer. İhtiyaçların karşılandığı, aşırı korunmadığı ortamlarda çocuk güvende ve rahat hissetmelidir. Güvenli bir bağ varsa çocuk kopmaz ve sıkıntılarını paylaşır. Çocuğa aşırı korumacı davranışlar zarar verir. Çocuğun bağımsız davranmasına da uygun zamanlarda izin verilmelidir ve çocuklar bizim uzantımız olmamalıdır. Eğer bağımsızlığına izin vermezsek çocuk sürekli uzaklaşmak ister ve sonunda bir çatışma olur.