Bir kere de olsa duyup gördük onları. Bu evrende var oldukları şüphesiz. Bizden uzakta birbirlerine yakın. Neye inanıp neye göre yaşıyorlar? Kural nedir bilmiyorlar. Çıplak çıplak geziyorlar… Değişik adetleri var. Kendi aralarında festivalleri bile var. Kuralları yok. Mesaileri, banka hesap no, borçları, akıllı telefonları, deli ortamları yok… Bunun beraberinde dert yok, tasa yok. Ego yok, çünkü ünlü-ünsüz, sesli-sessiz yok... Herkes sadece bir canlı... Hayvanlar desen çocuklarından bir farkı yok.

Hukuk yok. Çünkü haksızlık yok, kavga yok gürültü yok. Ne var peki? Gece-gündüz... Doğa, hayvan, bitki, çiçek, böcek var. Şeffaflık, beraber yaşama, aidiyet var. Doğumdan ölüme kadar doğayla canlılarla, denizle iç içe bir hayat sürüyorlar. Ruhlarına, hücrelerine kadar doğallık işliyor… Çünkü betonlar içerisinde yaşamıyor, gökyüzü ile direk temas, yeryüzü ile birebir etkileşim var hayatlarında.

Bizler gibi nefisleri var tabi. Yiyor içiyorlar... Aşk hayatları var. Karşı cins için doğadan avladıkları kuşun kanadını kendine taç yapıyorlar mesela... Bir şey sunuyor en azından. Sevdiğine sevdiğini belli ediyor... Çocuk, kadın, erkek... Hepsi avcı ve toplayıcı. Yani hayatin tam içinde. Lisans, tahsil bilmezler... Sınav ne arar. Doğal olarak baraj da yok. Çocuklar 1-100 arasında değil de toprak-güneş arasında mutlu oluyorlar... Yalnız kabilelerin bir eksik yönleri var bunlar medeniyetsizler(!)

“Başımı alıp gidesim var” cümlesini içimizden, dışımızdan tekrarladığımız zamanlarda aklıma gelen ilk yer… Medeniyetsiz(!) kabilelerin yanı. Gerçekten olmasa da düşler dünyasında buluşmak zor değil tabi onlarla. Tası tarağı bırakıp kültür şokuna girmek de akla uygun gelmiyor. Öyleyse bu insanlardan alacağımız bir şeyler var diye düşünüyorum. Egolarımızı gökyüzüne fırlatmak gibi mesela. Ya da hiçbir yaratığı ayırt etmemek, herkesi olduğu gibi kabullenmek. Medeniyetsizlik (!) yolunda adım adım daha ileriye, en yükseğe…

Mutlu, bir hafta diliyorum. Maddi-manevi bol kazançlar…