Geçenlerde bir arkadaşım, “senin kalbin kızarmış” dedi. Nereden anladığını sorduğumda, “gözler kalbin aynasıdır” yanıtını alınca aynanın karşısında buldum kendimi. Sol gözüm kan çanağına dönmüştü. Hemen doktora gittim, damla verdi, uyudum, dinlendim geçti. Bu arada emziren bir kadının sütünü damla niyetine kullandığımı doktora söylemedim; aramızda kalsın.

Aynı arkadaşım bir iki hafta sonra, “senin kalbin mutlu olmuş” dedi. Nereden anladığını sormadım. Çünkü artık biliyordum “gözler kalbin aynasıdır…”

Gözlerimizin sadece görmeye yaradığını düşünerek ne kadar hata ettiğimi fark ettim. Oysa gözlerimiz sadece görmüyor aynı zamanda gösteriyormuş. Mini bir araştırma yaptım; insanın yalan söylediğini, heyecanlandığını, korktuğunu uzmanlar, savcılar, polisler gözlerinden anlıyormuş. Mikro mimik denen bir kavramın ana unsurunu göz hareketleri oluşturuyormuş.

“Sen sus gözlerin konuşsun” sözünün çok kullanıldığı da bu sayede dikkatimi çekti.

Gözüyle konuşan ve gözüyle anlatan sadece insanlar değilmiş. Bir çok canlı gözleriyle duygu, düşünce ve isteklerini anlatabiliyormuş.

Sadece görmeye odaklandığımız gözlerimizin bu yanını görmekte geç kalmış sayılmayız.

Kalbi mutlu olan ve bu gözlerinden okunan bir toplumda bunun sürdürülebilir olması dileklerimle; esen kalın.