Geçtiğimiz gün Germencik’in Ortaklar Mahallesi’nde Öğretmen Lisesi mezunlarının bir araya geldiği güne katıldım. Türkiye’nin neredeyse her ilinden bine yakın mezun her yıl olduğu gibi bu yılda 16 Mart Öğretmen Okullarının kuruluş yıldönümünde bir araya gelerek hasret gidermenin sevincini yaşıyordu. Ancak onları üzen tek şey vardı 35 bölümden oluşan kocaman okul binalarının göz göre göre yok olmasıydı. Kimi eski günlerin anımsayarak sohbetler etti, kimi de okulu dolaşarak eski günleri hatırlayarak yıkılan binalarda hatıraları aradı. Oraya gelenlerin neredeyse tamamı orada okumayı yazmayı değil adeta hayatın tüm gerçeklerini öğrenmişti. Halise Bahçekapılı ve Fatma Uyanık isimli iki mezun da bunlardan bir kaçıydı. Halise Bahçekapılı, “1974 mezunuyum burada okumaktan ve buradan mezun olmaktan oldukça onur duyuyorum. Okuduğumuz esnada bize hayatta yaşayabileceğimiz her türlü şeyi öğretmenlerimiz öğretti. Şu an üzerimdeki elbiseyi bile ben kendim dikebiliyorum. Biz burada sadece okumayı yazmayı değil çalışmayı her çeşit mesleği öğrendik” diyerek adeta gözlerinden damlacıklar akıyordu. Okul eğitim denildiğinde şimdi okullarda adeta A-B-C’den başka bir şey öğretilmiyor. 21. Yüzyılda teknolojinin tüm imkânlarını kullanmamıza rağmen halen daha o eski okullarda verilen eğitimlerin yanından geçmek bile zor gözüküyor. Çünkü her öğrencinin elince son model cep telefonu var. Okul içinde ve okul dışında bu telefonlarla sanal dünyaya yolculuk eden ve sanal ortamda yaşayan öğrenciler ne yazık ki uyandıklarında okulları bitmiş ama okuma ve yazmadan başka hayatla ilgili hiç bir şey öğrenmediklerinin farkına varıyorlar. İşte o zamanda iş işten çoktan geçmiş oluyor.

İdarecilerin hiç bir varlık göstermediği günümüzde Aydın’da eğitim sıralamasında 17 ilçe arasında 17. sırada bulunan İncirliova’nın Çalışkan müdürleri ise halen daha bu başarısızlığın neden kaynaklandığını koltuklarından kalkıp da araştırma ihtiyacı duymuyor. İnsan kendini nerede o eski eğitimler demekten kendini alamıyor…