Aslında hepimiz bir ayçiçeğinden dökülmüş çekirdeğiz. İçimizde bir öz var. O öz en tatlı en güzel isteklerimizin olduğu yer. İsteklerimiz doğrultusunda usanmadan çalışırsak o çekirdek daha da bir tatlanır. Eğer usanıp bırakırsak kendimiz olmazsak kabuğumuz ne kadar güzel olursa olsun içimizdeki öz çürür. Kendimiz olmaktan çıkar bir başkası da olamaz kalırız bir boşlukta. Tatsız, tuzsuz ağıza gelince moral bozan bir çekirdek olmaktan kurtulamayız. Özümüzü korumalıyız, onun söylediklerine kulak vermeliyiz...

Genel olarak içimizde bulunan özü unuttuk. Sadece kabuğumuz güzel olsun istedik. Hayat aslında bize çok büyük bir hediye vermişti ama hala memnuniyetsiz bir şekilde oraya buraya saldırır olduk. Ne aradığımızı da bilmiyoruz; arıyoruz işte. Önemli olan aramak olmuş ne olduğunu bilmeden aramak...

Sadece içindeki öze kulak ver. Dünyanın en iyi dostuna kulak ver...