Kimileri uyurken mışıl mışıl kuş tüyü yastıklarında, ben molotof kokteylinin aydınlattığı, biber gazının iliklere kadar işlediği şehirlerde uyurum.

Ben kombilerinizin, kaloriferlerinizin ısıttığı sıcacık sınıflarda değilim, evet. Ama birleştirilmiş sınıflarında eğitim ateşiyle yanan yüreklerle ısınırım.

Yaratılmaya çalışılan kardeş kavgasına inat, en uç noktada en ücra köşedeyim. Sınırdayım, köydeyim, şehirdeyim…

Günlerce kesilen elektriğe, suya inat yılmayan, pes etmeyen, benim.

2014 yılında okul yakan zihniyete inat, yüreklerdeki cahillik ateşini söndürmeye koşan yine benim.

Adeta bir kara bulut gibi şehirlere sinen cehaleti sileceğim azmim ve kararlılığımla! İnançlıyım, korkmuyorum, vazgeçmeyeceğim!

Yolum Cumhuriyet, yönüm aydınlık, yardımcım bilimdir benim.

Elbet yıkacağım, yeneceğim karanlıkları ve en büyük düşmanım cehaleti.

Öğreteceğim bir olmanın, birey olmanın yüceliğini. Aynen dediği gibi üstat Nazım Hikmet’in “Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine”.

Ben kim miyim?

Ben bir öğretmenim!

( Şimdiye kadar görev yapmış, yapmakta olan ve kaybettiğimiz tüm saygıdeğer öğretmenlerimize…)