Babamın anısına...

18 Temmuz...

Yaşadığım en uzun gün en uzun gece..

Hem uyumak istediğim hem asla gözlerimi yummak istemedigim...

Hayatımın sonrasının öncesi gibi olmayacağının başlangıcı.

Aslında bildiğim, kendimi hazırlamaya çalıştığım ama bir türlü hazırlayamadığım o gerçek!

Hiç öyle kolay olmuyor, kabullenmiyor, kabullenmek istemiyor insan.

Duymak, bilmek istemiyor, etrafındaki kalabalıktan uzaklaşmak her şeyi değiştirmek istiyor insan.

Ama yüzleşiyor, son kez bakıyor ve (s)onsuzluğa bırakıyor.

Daha dün gibi her saniye, her an aklımda...

Koca bir yıl... ama bir gün kadar taze acısı.

Özlem mevzusuna hiç girmiyorum.

Zaten unutmadığın fakat küçücük bir ayrıntıda bile rastladığın her şey yetiyor nefesini kesmeye.

Mesela ben hala dışarı çıkmış ve o kapıdan içeri girecekmiş hissinden kurtulamıyorum.

Bazen sesini duyduğumu, yüzünü gördüğümü sanıyorum.

Özledim...

Biliyorum, Mekanın Cennet..

Işıklar içinde uyu, nurlar içinde bekle bizi "BABAM"