Takip Et

SON DAKİKA

Burçin İVREN
[email protected]

İnsan İnsanın Tesadüfüdür

26 Şubat 2019, Salı

     

Bir insanın bir insana verebileceği en güzel armağan, kalbinin sedeften yapılma ipliğini avuç içiyle karşısındakine uzatmasıdır. “Benim ipliğimi, kalbinin yeni nakışı için kullanabilirsin.” demektir bu. “Yeni nakışı. Çünkü artık ben geldim.” demektir.

Bazen bazı insanlarla karşılaştığımızda, onların kendi aralığımıza denk geldiğini fark ederiz. Garip bir sezme biçimidir bu. Sanki bizden olan bir şeyi taşımaktadırlar. Derinlerinde titreştikleri, hissettikleri veya aradıkları şey ile aynı yöne bakmaktayızdır.

Oysa sezme edinimi; deneyimin, gerçekçiliğin ve şüphenin, kısaca aklın kutsanmış hali karşısında hep değersiz sayılagelmiştir. Zayıf bırakılmıştır. Onun yerine somut olan ve zamana yayılan yaşanmışlık, gerçeğe ulaşmanın ölçüsü olmuştur. Oysa insanın insanla karşılaşmasında, bir yaşanmışlık yokken bile yakınlık sevinci doğabilir.

“Karşılaşmak” işteş bir fiil olarak en az iki varlığı işaretler. Ancak karşılaşmanın iki ayrı tarafı aynı hisle hislenmemiş, aynı tanışıklıkla tanışmamış hatta aynı bilgiyle bilgilenmemiş olabilir. Hatta karşılaşmalar aynı zaman aralığında olmayabileceği gibi tek taraflı deneyimlenen bir deneyim olarak da kalabilir. Örneğin bir yazarın yapıtı okunduğunda, metin üzerinden yazarın tini ile karşılaşılsa da onun tarafından bir bilinirliğe sahip olunamaz. Veya karşılaşan taraflar benzer duygularla birbirlerini algılamayabilirler. Tüm bu olasılıklara rağmen, aynı ritmin yakalanması da mümkündür.

İnsan fiziksel, zihinsel ya da sanal mekanlarda dolaşır. Dolaşır ve iz bırakır. İnsanın insanla karşılaşması, o tesadüf denilen çarpışma, sonsuz olasılık denizinde imkansıza yakın olacak kadar küçük bir olasılıktır ancak alelade bir şeymiş gibi görünür. Çünkü benzer olasılık deneyimleriyle çevrelenmişizdir ve ayırt edilecek bir fark kalmamıştır. Oysa bu aleladelik içinde bazı karşılaşmalar bizi işaretleriyle, içimize bıraktığı hisle çarpar. Anlamsal bir irkinti yaratır. İşte o zaman “tesadüf” ve onu oraya hazırlayan arkası, insanı düşüncesiyle oyalayan bir hayrete düşürür.

Ve o ilk irkinti, kalbe el koyan ilk seziş… Fark etme ve yakınlaşma isteği… Yabancı ama bir o kadar da tanıdık olan. Heyecanlı bir o kadar da ürkünç. Yakın ve bir o kadar da uzak olan. Karşılıksız ve bir o kadar da karşılıklı. Kim bilir belki de hayatın o karşılaşma için ayırdığı pay kadar belirli ve hiç bilinemeyecek kadar belirsiz.

Hani yaşamın akışkan bir örgüsü vardır ya. İnsanın insanla rastlaşmasıyla ilerleyen. İşte o örgü, yüzlerini birbirine dönmüş olanların ellerinden yapılmadır. Dostluk için de böyle, arkadaşlık için de böyle, aşk için de böyle…Bir insanın bir insana verebileceği en güzel armağan, kalbinin sedeften yapılma ipliğini avuç içiyle karşısındakine uzatmasıdır. “Benim ipliğimi, kalbinin yeni nakışı için kullanabilirsin.” demektir bu. “Yeni nakışı. Çünkü artık ben geldim.” demektir.

İpliği bir kalbe uzatmak işte böyle başlıyor. Sonrası mı? Sonrası, emek. Sonrası iyilik. Sonrası güzellik. 



Yazarın Tüm Yazıları

Eylül

14 Eylül 2020, Pazartesi

Yapamama Olanağı İçin Zaman Tanımak

10 Şubat 2020, Pazartesi

Tanıdık bir tat ve uğrak bir mekan olarak hüzün

29 Mayıs 2019, Çarşamba

İnsan İnsanın Tesadüfüdür

26 Şubat 2019, Salı

Geceye Övgü

26 Ocak 2019, Cumartesi

Bir Sıkıntının Eşiğinde: “Martı Jonathan Livingston”

26 Ekim 2018, Cuma

Yenilik

14 Eylül 2018, Cuma

Aşkı da beklemeliyiz mevsimler gibi

2 Ağustos 2018, Perşembe

İnsan İnsana Ne Bırakabilir Sözden Başka?

11 Mayıs 2018, Cuma

Mavi Bir Dalganın Ucunda

20 Nisan 2018, Cuma

Yakınlık Kurma Cesareti

12 Mart 2018, Pazartesi

Mutsuzluk Üzerine

14 Şubat 2018, Çarşamba

Bir İnstagram Eleştirisi: “Gösteriyorum Öyleyse Varım”

1 Şubat 2018, Perşembe

Çocukluk Anısı Olarak Sokaklar

22 Ocak 2018, Pazartesi

Dostluğun Gölge Yanı Olarak Kırgınlık

15 Ocak 2018, Pazartesi

Yalnızlığa Övgü

9 Ocak 2018, Salı

Yeniden Başlamanın İstenci

20 Aralık 2017, Çarşamba